مقدمه رضایت زناشویی یکی از عوامل مهم و تاثیرگذار در در زندگی مشترک می باشد که زوجین در ازدواج خود تجربه می کنند و عامل مهمی است که منجر به آرامش وسازگاری بین زوجین و همچنین دوام و استحکام خانواده می شود. هدف از پژوهش حاضر پیش بینی رضایت زناشویی بر اساس خودکارآمدی جنسی، رضایت جنسی، شادکامی و ناگویی هیجانی بود. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و معادلات ساختاری می باشد. جامعه آماری پژوهش انجام شده کلیه زنان ومردان متاهل مراجعه کننده به کلینیک های روان شناختی و مشاوره وارش و کلینیک راستین در منطقه 2 و 6 شهر تهران بودند. تعداد 352 نفر از طریق روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و از پرسشنامه های رضایت زناشویی انریچ (بهمنی و همکاران، 1385)؛ پرسشنامه خودکارآمدی جنسی (وزیری و همکاران، 1378)؛ پرسشنامه رضایت جنسی (آی. اس. اس.، 1981)؛ پرسشنامه شادکامی آکسفورد (ا. اچ. آی.، 1989) و پرسشنامه ناگویی هیجانی تورنتو (تی. ای. اس. –,20، 1994) که اعتبار و پایایی مطلوبی بر خودارند، استفاده شد. نتایج نتایج پژوهش نشان داد که خودکارآمدی جنسی 0. 12 و رضایت جنسی 0. 35 و شادکامی 0. 29 رضایت زناشویی را پیش بینی می کنند و متغییر ناگویی هیجانی 0. 10 رضایت زناشویی را در جهت منفی پیش بینی می کند. در نتیجه گیری کلی چون مدل ساختاری که ارایه شده بود برازش مطلوبی را نشان نداد با تغییر مدل ساختاری که ناگویی هیجانی و رضایت جنسی به عنوان میانجی مطرح شد در نتیجه برازش مطلوبی بدست آمد. دو متغیر رضایت جنسی و ناگویی هیجانی قادر به پیش بینی رضایت زناشویی بوده و با میانجی قرار گرفتن این دو، متغیر شادکامی به طور مستقیم اثرش را بر روی رضایت زناشویی از دست داده و به طور غیر مستقیم از طریق افزایش رضایت جنسی و کاهش ناگویی هیجانی بر رضایت زناشویی تاثیرگذار است. همچنین خودکارآمدی جنسی از طریق تاثیر بر رضایت جنسی و ناگویی هیجانی منجر به افزایش رضایت زناشویی شده و البته تاثیر مستقیم آن بر رضایت زناشویی نیر وجود دارد. بحث و نتیجه گیری با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان از طریق آموزش به افراد جهت افزایش توانمندی های جنسی، رضایت جنسی آن ها را تامین کرده و رضایت زناشویی که پایه اساسی استحکام خانواده می باشد را نیز فراهم نموده و از این طریق شادکامی را در افراد افزایش داد.